#1. Nabożeństwo pogrzebowe żołnierzy radzieckiej Straży Granicznej poległych w akcji na wyspie Damanskij podczas chińsko-sowieckiego konfliktu granicznego - 1969 rok.

Od 23 stycznia 1969 roku zaczęły narastać incydenty graniczne nad rzeką Ussuri między ZSRR a Chinami. Już wcześniej niewielkie oddziały chińskie wkraczały na skutą lodem rzekę, gdzie dochodziło do walk wręcz, a czasami także i do wymiany ognia z pogranicznikami radzieckimi w rejonie wyspy Damanskij. Żołnierze ZSRR otrzymali zakaz używania broni, gdyż władze uznały, że eskalacja działań jest niepożądana.

2 marca 1969 roku doszło do pierwszego poważnego incydentu. Gdy grupa radzieckich pograniczników wyruszyła w celu przepędzenia około 30 chińskich żołnierzy ze spornej wyspy, Chińczycy otworzyli ogień z moździerzy i karabinów maszynowych, a z ukrytych wokół wyspy pozycji wyszły na pole walki siły liczące pół tysiąca żołnierzy. Zaskoczeni i szybko zdziesiątkowani radzieccy wojskowi bronili się przez ponad pół godziny, do czasu gdy przybyły posiłki wyposażone w transporter opancerzony BTR-60. Chińczycy zostali zmuszeni do wycofania półtorej godziny później. Spośród 56 radzieckich pograniczników poległo 31, a 14 odniosło rany.

Druga bitwa miała miejsce 15 marca rano, gdy chińska artyleria rozpoczęła ponowny atak na Damanskij. Kilkuset żołnierzy Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej rozpoczęło szturm, podczas gdy wyspy broniło zaledwie 60 radzieckich pograniczników. Od razu do walki skierowany został oddział posiłkowy radzieckich wojsk pogranicznych.

Po drugiej bitwie o wyspę Damanskij ZSRR podało liczbę 27 zabitych i 80 rannych, a straty chińskie oszacowano na 800 poległych. Chińczycy ogółem ocenili straty radzieckie na 250 żołnierzy i 17 pojazdów, zaś własne na 100 ludzi.

We wrześniu 1969 roku doszło do spotkania premierów Aleksieja Kosygina i Zhou Enlaia i podjęto rokowania pokojowe, a układ kończący spory terytorialne podpisano... 16 maja 1991 roku.

#2. Pozdrowienia z planu "Titanica", Leonardo DiCaprio i Kate Winslet, 1997 rok.

#3. Żołnierz z turystami, NRD, koniec lat 80. XX wieku.

#4. Lekarze ze szpitala w Budionnowsku piszą swoje nazwiska na fartuchach, aby, w przypadku śmierci, można było zidentyfikować ich ciała. Rosja, czerwiec 1995 roku.

Atak na Budionnowsk w Rosji to zamach zorganizowany i przeprowadzony przez grupę separatystów czeczeńskich pod dowództwem Szamila Basajewa w dniach 14–19 czerwca 1995 roku. Atakujący miasto dokonali masowego wzięcia zakładników i zabarykadowali się w miejscowym szpitalu.

Czeczeni z zakładnikami rozlokowali się w szpitalu, gdzie przedstawili swoje żądania, z których głównymi było zawieszenie broni i wycofanie wojsk rosyjskich z Czeczenii. Ogółem wziętych zostało około 1500-1800 zakładników: kilkaset cywilów schwytanych w mieście, około 450 pracowników szpitala oraz około 500 pacjentów. W odpowiedzi Rosjanie przywieźli do Budionnowska dużą grupę cywilnych więźniów czeczeńskich (w tym kobiety i dzieci) z nadzieją dokonania wymiany zakładników.

16 czerwca Rosjanie zaatakowali szpital pod osłoną wozów pancernych, jednakże w wyniku pięciogodzinnych walk zostali odparci ogniem broni ręcznej i granatników. Następnie szpital zaczęli ostrzeliwać snajperzy (strzelając m.in. do Rosjanek, które Czeczeni zmusili do machania improwizowanymi białymi flagami z okien budynku). 17 czerwca o świcie Czeczeni odparli drugi atak rosyjski z rzędu. W trakcie szturmu elitarnej jednostki specnazu FSB „Alfa” Rosjanie zdołali zająć parter szpitala, skąd jednak po półtorej godziny zostali wyparci. Ponad 100 zakładników straciło życie od zmasowanego ognia sił rosyjskich i w trakcie strzelaniny w szpitalu. Oficjalnie władze ogłosiły, że zostali oni „zamordowani przez terrorystów”. W odpowiedzi na ataki Czeczeni rozstrzelali 5 lub 6 zakładników (lotników wojskowych i milicjantów).

17 czerwca rozpoczęły się negocjacje – zwolniono 227 zakładników, a do szpitala wpuszczono dziennikarzy, gdyż Basajew chciał udzielić wywiadu i przekonać do siebie opinię publiczną.

18 czerwca, po osobistej rozmowie telefonicznej Basajewa z premierem Rosji Wiktorem Czernomyrdinem, Rosjanie tymczasowo wstrzymali działania wojenne w Czeczenii, po czym zwolnionych zostało 111 kobiet i dzieci.

19 czerwca władze zgodziły się, aby napastnicy opuścili Budionnowsk w siedmiu autokarach oraz z ciężarówką-chłodnią, w której przewieźli poległych towarzyszy, w zamian za uwolnienie pozostałych zakładników. W drodze powrotnej do republiki czeczeńskiej, w której czekało ich entuzjastyczne powitanie ze strony miejscowej ludności, żołnierzom Basajewa towarzyszyło 120 zakładników, którzy zgłosili się na ochotnika jako żywe tarcze na czas przejazdu – w tym 16 dziennikarzy i dziewięciu deputowanych do Dumy (m.in. Siergiej Kowaliow). Zostali oni uwolnieni po przekroczeniu granicy w wiosce Zandak, chociaż część już na własną rękę pojechała z Basajewem dalej, do górskiej wsi Dargo.

#5. Stanowisko do bicia na posterunku policji. Szkocja, koniec XIX wieku.

#6. Bruce Campbell bawi się na planie filmu "Armia ciemności", 1992 rok.

#7. Vaso Čubrilović (w środku), ostatni żyjący uczestnik zamachu na księcia Ferdynanda Franciszka, zasadził drzewo, lata 80. XX wieku.

Vaso Čubrilović był studentem, gdy Danilo Ilić zwerbował go do organizacji przygotowującej zamach na Franciszka Ferdynanda. 28 czerwca 1914 roku Čubrilović znajdował się w tłumie przyglądającym się przejazdowi arcyksiążęcej pary, ale w końcu nie zdecydował się oddać strzałów, obawiając się zranienia książęcej małżonki. Po dokonaniu zamachu przez Gawriło Principa, który został aresztowany, policja poznała nazwiska wszystkich zamachowców. Vaso Čubrilović, po szybkim procesie, został skazany na 16 lat więzienia; nie zasądzono wyroku śmierci, ponieważ nie ukończył jeszcze dwudziestu lat.

Po klęsce państw centralnych zwolniono go z więzienia. Wrócił wówczas do Sarajewa i został nauczycielem, a następnie profesorem na Uniwersytecie w Belgradzie. Po II wojnie światowej był także w jugosłowiańskim rządzie ministrem rolnictwa, a następnie leśnictwa.

Zmarł w 1990 roku jako ostatni z zamachowców.

#8. Wózek dla dzieci odporny na atak z wykorzystaniem broni gazowej, 1938 rok.

#9. Fidel Castro gra w koszykówkę, 1972 rok.

#10. Michael Alig (z lewej) i "Club Kids", Nowy Jork, 1993 rok.

W świat imprez został wprowadzony przez popularnego w latach 80. Jamesa St. Jamesa. W organizowaniu imprez pomagał mu Peter Gatien, popularny na scenie klubowej biznesmen i właściciel nocnych kubów. Alig był prekursorem nowego ruchu Club Kids w Nowym Jorku - klubowych dzieciaków, spędzających niemal całe życie na imprezowaniu. "Club Kids" trafili na idealny moment w historii. W 1987 roku zmarł Andy Warhol. Gwiazdy filmu i estrady, regularnie odwiedzające nowojorskie kluby przy okazji wizyt w "Fabryce" Warhola, nagle zniknęły. Pojawiło się zapotrzebowanie na celebrytów zastępczych, kogoś, kto przyciągnie tłumy. Grupa pięknych, kolorowych dzieciaków, noszących dziwaczne, ekscentryczne przebrania, i organizujących niesamowite imprezy, nadawała się do tego idealnie.

Alig organizował niesamowicie ekscentryczne imprezy, których uczestnicy szokowali kontrowersyjnymi przebraniami. To on stał za najpopularniejszą regularną imprezą Nowego Jorku, "Disco 2000". Jego popularność wyszła poza Nowy Jork, gdy zaczął udzielać wywiadów w telewizji.

Niestety, członkowie Club Kids tonęli w twardych narkotykach. Sam Alig miesiącami był praktycznie non stop pod wpływem kilku twardych środków odurzających. Zaczęło się od kokainy i extasy, do których szybko dodali także heroinę.

Skrajnie uzależniony od narkotyków Alig musiał zamieszkać z dwoma dealerami, by zapewnić sobie stałe dostawy darmowych narkotyków. Byli nimi Freeze i Angel, dwaj nowo zrekrutowani Club Kids. Pewnej nocy Alig i St. James zażyli narkotyki warte ponad 4 tysiące dolarów - cały zapas Angela.Ten przez kilka dni domagał się zwrotu pieniędzy za towar. Wreszcie doszło do rękoczynów. Angel rzucił się na Aliga i zaczął go dusić. W pokoju pojawił się Freeze, chwycił młotek i trzykrotnie uderzył dealera w głowę. Gdy Angel upadł, Alig udusił go poduszką, następnie wlał do ust żrący płyn do czyszczenia i zakleił je taśmą. Przez kilka dni ciało Angela leżało w wannie, wydając obrzydliwy smród. Lider Club Kids poćwiartował zwłoki Angela, zapakował je do worków, a te włożył do wielkiego kartonu. Wraz z Freezem wywieźli karton na jeden z mostów i wrzucili do rzeki.

Gdy Alig początkowo przyznawał się do zabójstwa, nikt mu nie wierzył. Dopiero gdy morze wyrzuciło na brzeg Staten Island pudło z kawałkami ciała Angela, policja na dobre zainteresowała się Aligiem i Freezem. Panowie przyznali się właściwie od razu i obaj usłyszeli wyroki od 10 do 20 lat więzienia.

Freeze wyszedł w 2010, a Alig w 2014. Alig próbował wrócić do show biznesu, ale reguły zwolnienia warunkowego zabraniały mu organizowania imprez. Mimo iż początkowo starał się uciec od narkotyków, niestety, po kilku latach do nich powrócił. 24 grudnia 2020 roku, krótko przed północą, Alig został znaleziony nieprzytomny przez swojego byłego chłopaka w ich domu w Washington Heights na Manhattanie. Został uznany za zmarłego na miejscu. Miał 54 lata. Następnego dnia, w Boże Narodzenie, matka Aliga potwierdziła przyczynę jego śmierci jako przypadkowe przedawkowanie heroiny.

#11. Piknik na granicy USA - Meksyk, 2017 rok.

#12. Claudia Cardinale, lata 60. XX wieku.

#13. Dystrybucja kwasu chlebowego w przedszkolu ze skutera towarowego „Wiatka” MG-150-Ts, który był prototypem włoskiej Vespy-150. ZSRR, 1959 rok.

#14. Serbski partyzant, 1943 rok.

#15. Palenie kawy w Brazylii, 1931 rok.

Największy światowy kryzys gospodarczy XX wieku nastąpił po spadkach na nowojorskiej giełdzie w 1929 roku. Fala bankructw i zadłużenia dopłynęła także do Brazylii. Ceny kawy gwałtownie spadły, a wraz z nimi eksport, który zmniejszył się nagle o 65%. Brazylia musiała pozbyć się nadwyżek kawy, której nikt nie chciał kupić. W 1931 roku rząd nakazał wykupienie od plantatorów po minimalnej stawce i spalenie wielkich ilości kawy. Zniszczono w ten sposób aż 71 milionów worków, czyli 4 miliardy kilogramów kawy. Była to ilość, która wystarczyłaby na pokrycie światowego zapotrzebowania na kawę przez 3 lata. Przez zmniejszanie podaży, planowano przywrócić akceptowalne ceny kawy na rynku światowym.

#16. Bracia Grimm, 1847 rok.

Bracia Wilhelm Karl Grimm i Jacob Karl Grimm byli członkami Akademii Nauk w Berlinie, których najwybitniejszym dziełem był słownik niemiecki. Jego publikację rozpoczęli w 1852 roku. Ostatni tom tego "dzieła" ukazał się dopiero w 1961 roku.

Z kolei ich najbardziej rozpoznawalnym i najpopularniejszym na świecie dokonaniem jest zebranie i opublikowanie baśni, podań, mitów i opowieści i opublikowanie ich jako "Baśnie braci Grimm". Pierwszy tom ukazał się w 1812, a drugi w 1815 roku.

#17. Tancerki baletu Bolszoj oglądają za kulisami mecz Mistrzostw Świata Hiszpania - Rosja, 2018 rok.

#18. Szwedzka grupa popowa ABBA na stacji kolejowej Waterloo. Wielka Brytania, 1974 rok.

#19. Brytyjska premier Margaret Thatcher w brytyjskim czołgu w Fallingbostel w Niemczech Zachodnich, 1986 rok.

#20. Polscy piloci Jan Zumbach i Mirosław Ferić z legendarnego Dywizjonu 303 bawią się ze szczeniakiem na tylnym stabilizatorze brytyjskiego samolotu myśliwskiego Hawker Hurricane, październik 1940 roku.

Ojcem Mirosława Fericia był Chorwat, który zginął w czasie I wojny światowej, a jego matka była Polką. Od 1919 roku mieszkał w Polsce. W 1938 roku ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. W czasie wojny obronnej we wrześniu 1939 roku walczył w Brygadzie Pościgowej. Ewakuowany do Rumunii 17 września 1939 roku uciekł z obozu internowania i drogą morską przedostał się do Francji. Po jej upadku uciekł do Wielkiej Brytanii, gdzie został wcielony do nowo tworzonego myśliwskiego Dywizjonu 303.

Od 31 sierpnia 1940 roku uczestniczył w bitwie o Anglię. 11 października wraz z dywizjonem został wycofany i wysłany na odpoczynek, z którego na własne życzenie powrócił już w styczniu 1942 roku. Wkrótce potem, 14 lutego 1942 roku, poniósł śmierć w wypadku nad lotniskiem Dywizjonu 303 w Northolt, w trakcie lotu treningowego na samolocie Spitfire, któremu urwała się lotka podczas akrobacji.

W poprzednim odcinku