Sytuacja się rozwija. Z jakiegoś powodu wszyscy chcą ze mną chlać albo gadać w tym i przyszłym miesiącu. Nie wiem gdzie Cię wcisnę BMP

:szatkus za to ja wiem gdzie Ciebie wcisnę. If You know what I mean

:bemypenguin w angielskim "you" nie pisze się z dużej litery. Anglicy to chamy i prostaki

:szatkus ale ja nie jestem Angielką

:bemypenguin łotewer. Ja tu mam teraz kryzys. Bez odbioru

Dobra, po kryzysie.

Popiszmy coś wesołego

:szatkus szybko spacyfikowałeś ten kryzys

:m_niebieski kolega mi napisał. Dawno się nie widzieliśmy. Weszły ciężkie tematy... ale już chyba jestem wystarczająco pijany, żeby się tym nie przejmować

mam coś dla Was kursywa kończyła poprzednią część

- Posterunkowy Różyczka ma tutaj rację – włączył się drugi z policjantów – będziecie musieli wyjaśnić dokładnie, co tutaj ma miejsce. Zaczyna to wyglądać nieciekawie, a ja wciąż nie dostałem od panów dokumentów i robię się troszkę niecierpliwy z tego względu. – JF Buła wprowadził element stanowczości, mając nadzieję, że wylegitymowanie przebiegnie sprawnie i będzie można udać się na zasłużony odpoczynek. Dudusiowi coś zaświtało w głowie.
- Momencik, sięgnę teraz do wewnętrznej kieszeni płaszcza – do literata dotarła powaga sytuacji. Ta partia, rozegrana niewłaściwie, mogła skończyć się w sposób przewidziany w legendach dla szwarccharakterów. Czyli nienajlepszy. Miał jednak w zanadrzu coś, co mogło chwilowo pomóc, a przynajmniej ostudzić nieco zapędy bardziej krewkiego stróża prawa. – Szanowni panowie pozwolą, moja legitymacja prasowa. – Duduś wyciągnął dłoń z dokumentem w stronę mundurowych. Buła wziął plastik do ręki i przyjrzał się badawczym wzrokiem.
- Wygląda mi na prawdziwą. Napisane Duduś „Literat” ale nazwisko nieczytelne. Zdjęcie co prawda się zgadza, ale dane są niepełne. Pan ma na imię Duduś? To nie zdrobnienie?
- Nie, miałem dowcipnych rodziców. A jeśli chodzi o nazwisko, fakt, troszkę się zatarło, ale numer legitymacji jest czytelny, więc można łatwo zweryfikować jej autentyczność. Dobrze, panowie, to może spróbujemy jakoś polubownie rozwiązać nasz kłopot.
- Właśnie, polubownie. Myśmy nic złego nie zrobili – Antoś przytaknął przyjacielowi.
- Antosiu, proszę. Nie przeszkadzaj. Chyba muszę poddać się…
- Właśnie. Poddać się. Od początku o tym mówię – tym razem wtrącił się „Atek” wyczuwając, że powoli rybka zrywa mu się z haczyka. Ale jak każdy wytrawny wędkarz, którym Miecio naturalnie nie był, starał się jeszcze walczyć o swoją zdobycz. – panowie powinni się poddać i pojechać z nami na komisariat celem złożenia wyjaśnień.
-…i zdradzić sekret całej tej historii. Mógłby mi pan nie przerywać jak mówię? Duduś lekko się zirytował – Nie lubię tego.
- To prawda, nie przepada za tym – dorzucił Chomik.
- Posterunkowy Różyczka posiada niezdrową tendencję do wcinania się w pół słowa – ze zrozumieniem pokiwał głową JF Buła. - Mieciu, pozwól panom mówić. Zauważ, że z pozoru groźnej sytuacji, doszliśmy do chwili, w której może zrozumiemy zaistniały bałagan - Buła z kolei zwietrzył uniknięcie interwencji, po której musiałby odwalać papierkową robotę.
- Dobrze, ale może przysiedlibyśmy na jakiejś ławeczce? Siły mnie nieco opuszczają, ale chwilkę nam to zajmie. Panowie, mam nadzieję, nie spieszą się zbytnio?
- Mamy momencik – potwierdził JF, zapowiadało się inne niż zwykle zakończenie patrolu. Całą czwórką ruszyli w kierunku skwerku, tam gdzie Poznańska z Nowogrodzką się łączy, a wszechobecnych w nocy meneli oświetla blask pobliskiego Urzędu Dzielnicy Śródmieście Miasta Stołecznego Warszawy. Audytorium złożone z dwóch posterunkowych i pokaźnych rozmiarów bibliotekarza rozsiadło się wygodnie na ławce. Duduś stanął przed nimi i rozpoczął przemowę.
„Dawno temu, kiedy góry przybierały swoje imiona…”
- Gdzieś już to słyszałem – mruknął pod nosem Antoś Chomik.
I myśmy gdzieś to już słyszeli, więc pozwolimy Dudusiowi opowiedzieć całą historię i powrócimy do wydarzeń w punkcie, w którym przerwano naszym bohaterom proces twórczy.
„…by po chwili wiotczeć niczym bezkostna lalka”.
- O cię w mordę – skomentował Mieciu „Atek”. – i pan sam to wymyślasz? – Obaj policjanci byli pod wyraźnym wrażeniem usłyszanej opowieści, ale to Różyczka pierwszy zdobył się na komentarz.
- Och, byłoby samochwalstwem, gdybym tak twierdził. Od czego mam swego nieocenionego druha i przyjaciela? – Duduś wskazał dłonią Antka, który wyraźnie pokraśniał po tym komplemencie. Nie był przyzwyczajony do publicznych pochwał. – Ale panowie przerwali nam w bardzo ważnym momencie.
- Cóż, taka nasza praca. Z daleka nie brzmiało to najlepiej, sami przyznacie. – JF czuł potrzebę usprawiedliwienia podjętych działań prewencyjnych. – ale historia wydaje się niesamowita. Chciałbym ją usłyszeć w całości. Byłaby miła odmiana od opowieści o wiecznie zblazowanych prokuratorach i komisarzach.
- Co? – zdziwił się Duduś.
- Co? – podchwycił Antoś.
- Co? – zawtórował im Miecio.
- Nie, nic, tak mi coś przyszło do głowy. Nie wiem skąd. – odrobinę melancholijnie rzucił w powietrze Buła. – Dobra, chłopcy. Ja mam dla was propozycję, bo faktycznie nic złego nie zrobiliście. Późno już i na nas czas. Wy też już powinniście wracać, bo trzeźwi tak do końca nie jesteście. Wsiądźcie w taksówkę i do domu.
- W taksówkę, dobry żart – parsknął Chomik – pan władza raczył zakpić?
- nie stać was?
- pan wie, ile zarabiamy?
- Chyba więcej niż my?
- To wątpliwe. Ale słusznie, powinniśmy już udać się na spoczynek.
- Więc rozchodzimy się grzecznie w swoich kierunkach. Ale pod jednym warunkiem. – Ton głosu posterunkowego zrobił się stanowczy.
- Tak? – zapytał literat.
- Chcemy dostać autorską wersję tej historii.
- Z podpisami obu panów – dorzucił „Atek”.
- No to oczywiście jest w pełni akceptowalny i wykonalny warunek. Moje uszanowanie dla panów – ukłonił się Duduś z prawdziwą sympatią.
- I ja panom życzę wszystkiego dobrego. – Uśmiechnął się Chomik. Panowie podali sobie ręce i rozstali się w przyjaznych nastrojach.
- Wiesz Mieciu – rzucił JF
- Tak, Janku? – odparł Różyczka
- Może nie opowiadajmy o tym chłopakom na posterunku.
- Słusznie, nie zrozumieją.
- I śmiać się pewnie będą.

Duduś!!!

łokuffa ile literek

:djbanan, word twierdzi, że całości zebrało się już ponad 23 tysiące literek, co mnie bardzo cieszy jak również cieszy zakończenie tej historii z policjantami, bo zawiodła mnie w ślepy zaułek
A teraz idę zobaczyć Targi Książki Historycznej, co napawa mnie lekką obawą. Szalony Antoni będzie tam podpisywał swoje "dzieła"

W natłoku wiernych katofanów pewnie podpisze wszystko co mu podłożą, masz może Mein Kampf?

Ja się pochwalę, że przedwczoraj wyrwałem od chłopaków z Mumio autografy na ich płycie z kultowymi reklamami plusa, dali mi także swój identyfikator z podpisami i kilka plakatów. Wszystko idzie na aukcje WOŚPowe.

Prawie, mam ze sobą apokaliptyczne opowiadania jakiegoś Niemca, też się nada aukcje WOŚP

Podobają mi się literki

Jestem trochę pijana i gram w darta. Na cześć

Wstawać

Nie wstaję
Głowa nie boli?

Nie boli

Dart o drugiej w nocy? Szacuneczek A wczoraj mieliśmy pierwszy od dawna naprawdę ładny wieczór. Centrum i Pałac w stroju wieczorowym

I jeszcze się pochwalę, bo się bardzo cieszę. Udało mi się dostać nówkę sztukę za 16 złotych

Biało i mroźno. I nic mi się nie chce...

ano zimno i tak do kwietnia

U nas trochę popadało, ale mogłoby więcej

Taki trochę chwalpost znowu
http://fundacja.softcoders.pl/publikacje/195/Plany_regulacji_Wisly

zwróćcie uwagę na opracowatora technicznego

Aż wszyscy zamilkli z zazdrości
Gratki

Mnie się Puzyńska skończyła

Dziękuję

Paulka, a czytałaś Bezcennego Miłoszewskiego? Dwa tomy, pierwszy to jazda bez trzymanki, a przypuszczam, że drugi jest jeszcze bardziej intensywny

Czytałam, czytałam, tylko moje wydanie było w jednym tomie I jest to moja prawie ulubiona książka Miłoszewskiego