Kura Spadochroniarka

1944 rok. Gdzieś nad Holandią. Ryk dwóch 1200 konnych silników samolotu C-47 zagłusza rozmowę brytyjskiego porucznika Pata Glovera i jego adiutanta. Porucznik martwi się, czy młody szeregowiec wziął wystarczająco dużo jedzenia dla Myrtle. Szeregowy Joe Scott niestety nie mógł znaleźć ziarna ale udało mu się załatwić płatki kukurydziane.

Niedługo później samolot zostaje posiekany przez 20mm pociski artylerii przeciwlotniczej. Glover, który w kolejce do skoku jest pierwszy, wbrew pozostałym żołnierzom czeka na zielone światło do skoku.

Ląduje na boku, tak aby nie przygnieść swoim ciałem Myrtle, pierwszej w historii Kury Spadochroniarki, którą trzyma w uszytym własnoręcznie worku. Bez ociągania się zbiera oddział i rusza do punktu zbiórki.

Następnego dnia, Myrtle pomagała bronić strefy zrzutu na której lądowała 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa gen. Stanisława Sosabowskiego. Po jednym z ataków, Glover poprosił Scotta aby ten zaparzył trochę herbaty, a sam wrócił do swojego okopu gdzie znalazł swoją towarzyszkę w worku całą podziurawioną przez odłamki najprawdopodobniej pocisku moździerzowego.

Glover i Scott pochowali Myrtle nieopodal miejsca jej śmierci, przypinając do jej worka skrzydełka spadochronowe na znak, że zginęła w akcji. Po zasypaniu małego grobu, Scott stanął na baczność i rzekł: Well, she was game to the last, sir.

Myrtle, pierwsza w historii kura spadochroniarka. Na koncie ma jeden skok bojowy. Zginęła w akcji.

Jedziesz sam? Jedziesz z Hitlerem

W kontekście Drugiej Wojny Światowej propaganda kojarzy nam się głównie z Trzecią Rzeszą i ZSRR. Jednak oczywistym jest, że każde państwo dbało wówczas (i nadal dba...) o poprawną opinię społeczeństwa na przeróżne tematy. Przed Wami historia amerykańskiego plakatu propagandowego który dorobił się wielu współczesnych przeróbek, zarówno tych poważnych np. politycznych jak i internetowych podśmiechujek.

W 1943 roku amerykański artysta Weimer Pursell na zlecenie Office of Price Administration przygotował plakat propagandowy, rozpowszechniony w całych Stanach. Cel był prosty: ograniczyć zużycie benzyny przez ludność cywilną, tak aby jak największa jej ilość mogła zostać wykorzystana na cele kampanii wojennej (warto przypomnieć, że w tym roku USA angażowały już ogromne siły nie tylko na Pacyfiku, ale również w Europie), zachęcając do korzystania z tzw. car sharingu.

Po latach, jak wspomniałem powstało wiele przeróbek, z uwagi na łatwość podmiany Hitlera z tak naprawdę dowolną postacią. Warto tutaj przytoczyć najsłynniejszą z nich.

W 2002 roku Bill Maher, amerykański komediant i komentator polityczny umieścił przeróbkę w swojej książce zatytułowanej When you ride ALONE you ride with bin Laden: What the Government SHOULD Be Telling Us to Help Fight the War on Terrorism poświęconej krytyce metod jaki rząd USA stosuje w walce z terroryzmem (rok wcześniej miał miejsce atak na WWC, a więc temat był bardzo świeży).


Cyrk na kołach

1945 rok. III Rzesza. Gdzieś na wschód od Renu.

83 dywizja piechoty pod dowództwem ekscentrycznego generała Roberta C. Macona po szybkich i spektakularnych zwycięstwach i przekroczeniu Renu wbijała klin w nazistowskie Niemcy. W tamtym czasie niewiele osób wiedziało, że wisienka na torcie całej wojny, czyli zdobycie Berlina, w wyniku politycznej gry mocarstw przypadnie Sowietom.

Każdy oficer od porucznika po marszałka pragnął jako pierwszy postawić stopę w stolicy Rzeszy. Oczywistą sprawą jest, że jednostki zmotoryzowane poruszały się szybciej niż reszta, czego gen. Macon nie mógł znieść i wcale nie chciał dać się wyprzedzić. Wydał wówczas rozkaz, aby żołnierze jego dywizji w swoim marszu na wschód przejmowali każdy możliwy środek transportu. Obiecał, że nie będzie pytał skąd pochodzi, ani w jaki sposób został zdobyty.

Dzielnym wojakom z 83. Dywizji Piechoty dwa razy rozkazu nie trzeba było powtarzać. I tak po niedługim czasie na stanie dywizji pojawiła się cała flota samochodów, autobusów, motocykli, a nawet dwa wozy strażackie. Wszystkie pojazdy malowano, a bardziej ochlapywano oliwkową farbą i, jeśli starczyło czasu, okraszano białą gwiazdą.

Na czele kolumny jechały wspomniane dwa wozy strażackie włączając syreny w każdej niemieckiej miejscowości, a za nimi reszta dywizji nazwana przez dziennikarzy The Rag Tag Circus . Żołnierze którzy mieli mniej szczęścia musieli gonić kompanów na rowerach.

Jak można się domyślić cyrk był powodem wielu pomyłek i dziwnych sytuacji. Któregoś dnia oficerowie niemieccy myśląc, że cała zgraja to wycofujące się wojska Wehrmachtu, wyprzedzali kolejne pojazdy trąbiąc i klnąc, domagając się pierwszeństwa. Dopiero seria z pistoletu maszynowego wymierzona w ich stronę pozwoliła im zdać sobie sprawę z fatalnej pomyłki. Niemców wzięto do niewoli i odprawiono na tyły, a czarnego Mercedesa, po szybkiej zmianie barw, włączono do kolumny.


Jak bardzo do serca wzięli sobie rozkaz dowódcy żołnierze 83. Dywizji może świadczyć fakt, że oprócz klasycznych środków transportu w kolumnie znalazło się miejsce dla zdobycznego czołgu, ogromnego Tygrysa Królewskiego, a nawet samolotu!

Messerchmitt Bf-109 po przechwyceniu, jak inne zdobyczne trofea został przemalowany i szybko skierowany w drugą stronę. Niemcy rozpoznając znajomą sylwetkę, nie spodziewali się ataku, a alianci uciekali w popłochu; dopiero po chwili z osłupieniem, a potem ze złością mogli odczytać napis na dolnej stronie skrzydeł: 83. Dywizja Piechoty

Źródła:
Cornelius Ryan - Ostatnia Bitwa
Cornelius Ryan - O jeden Most za Daleko
oraz: 1